Przódzy na Kaszëbach krôsniãtów bëło wszãdze fùl. Lëdze pòzéwalë je téż krôsniôkama, kùrplama, krzãslôkama, a Kaszëbi co sedzelë na Łebą gôdalë na nich drobné.
Rôd żëłë w dodomach za piéckã abò platą, pòd pòdłogą czë w mëszi dzurze. Niechtërné lubiłë mieszkac w òbòrze abò stóni kòl kòniów. Jesz jiné miałë swòje chëczë zrëchtowóné pòd krzama bzu, jałówcã, jabkòwima drzéwiãtama abò w jómach w zemi.
Krôsniãta miałë czerwòné òbùcé. Noszëłë brodë dłëgszé jak òne same są. Jejich kòniama bëłë mëszë. Baro lubiłë mùzykã a tuńc.
Tima co bëlë jima dobri, np. òstôwialë dlô nich w nórce jizbë mlékò ë jestkù, pòmôgałë w chëczi ë òbéńdze. Sprzątałë jizbë, dozérałë òdżéń pòd platą, wëgniatałë chlebòwé casto, czëszczëłë kònie, chtërnym téż plotłë grzëwë i ògònë w warkòcze. Biédnym a dobrim lëdzóm bëłë téż w sztãdze pòdarowac złoto ë dëtczi.
Lëchim lëdzóm robiłë na psotã. Zabiédzałë chòwã, rozléwałë mlékò, gaszëłë wid, wëjadałë smaczczi z kòmòrë. Nemù chto szczôł w kòłoważach abò pòd bzã, krôsniãta zadôwałë chòrosc skórë. Nie lubiłë téż, czej chtos zbiérôł zelã w wilëją sw. Jana, bò to bëła jejich robòta. Chto depnął krôsniôkòwi na brodã, nen mógł sã w niegò zamienic. Krowa, chtërna bez przëtrôfk bë krôsniã pôłkła, we wilëjã gòdów mdze gôdała lëdzczim głosã, bò òno mdze bez niã gôdało.
Dzysdnia krôsniãta są z Kaszëbsczi wëcygnioné. Pewno temù, że starszi mają je w zgardze, a dzecë nick ò nich nie wiedzą
Na òdjimkù bal „krôsniãtów”. Lata 40. XX stalata.
– Klijencë baro rôd kùpiają rzeczë òbzdobioné elemeńtama kaszëbsczégò wësziwù – gôdô gwôscëcelka òtemkłégò łóńsczégò rokù nowégò krómù, chtëren zwie sã KAROLICJA.
