Kòl Marcochów czëc je dzysô dzywné napiãcé. Tatk nerwés pôli cygaretã za cygaretą, mëma wcyg wëzérô bez òkno a dzecë zestrachóné òpòcuszkù sedzą na zófie.
– Mést òn ju sedzy ù Piépków – tatk stojącë w dómie òdpôlëł jednégò cygarulca òd drëdżégò, fëst sã zacygnął i wëdmùchnął z gãbë wiôlgą blónã dëmù prosto w pańską jizbã, co baro rozgòrzëło mëmkã.
– Nie palë terôzka! – zaczãła szkalowac na chłopa. – Ni mòżesz të sã piãc minut wstrzëmac. Paradnica wëwietrzonô a të w niã smrodzysz.
– Przestani sã mòdlëc, jo – tatk jeji szkalowaniô czasã ni mógł strzëmac.
Mëma rzekła do nôstôrszégò sëna:
– Wezkôj na sztót òdemknij òkno, niech nen tatkòwi smród z dodomù wëlecy.
Dzeckò pòsłëszno zrobiło, co nënka kôzała.
– Zamknij to òkno – zawòłôł tatk. – Lepi w dëmie jak w zëmie.
– Lepi miarząc, jak sã ùdëszëc! Nie zamikôj – mëmka pògrozëła knôpòwi pôlcã.
– Zamknij, ale flot! – riknął tatk.
– Nie zamikôj! – zawrzeszczała mëmka.
– Jô tu rządzã, zamknij! – tatk wëcygnął nôstãpną cygaretã.
– Të so mòżesz w chléwie rządzëc, a w chëczi jô rządzã – rozgòrzonô mëma stanãła parót przed tatkã a synkòwi rzekła: – Nie zamikôj.
– Zamknij òkno – rozkôzôł tatk. – A të, babò, gãbã! Mój dodóm, mòje cygaretë i mój dim.
– Të mackù, të glëpero natrzasłi, të fagasu, të pùrtkù, të czôrce, të bùlo smierdzący – tatk dostôł litanijã pò ùszach, a na ji zakùńczenié jednégò w łep. Nen, bë nie bëc nick winien òddôł białce wicy, jak dostôł.
Wtim strzédny syn zawòłôł:
– Ksądz jidze!
Mëma nacygnãła kléd, ùczosa pôlcama pòszadzoné klatë, tatk rãką przeplatowôł ancug i òbòje pònëkelë do dwiérzi witac probòszcza.
Nen òdprawił mòdlëtwë, pòkropił jizbã swiãconą wòdą, a wzął na spëtczi dzecë:
– A mòdlita wa sã całą familëją doma? – spitôł ksądz negò nômłodszégò.
– Jo, gwës że jo. Kòl nas je jak w kòscółkù – òdrzekł nen skłôdając rãce jak do pôcórka.
– Jak w kòscele? – zdzywił sã ksądz.
– Jo, pò prôwdze. Nôprzód tatk mëmie cygaretama jizbã òkadzy, òna mù zó to litaniã gôdô, pòtemù òni sã błogòsławią, a më sã mòdlimë, żebë òni jak nôrëchli przestalë.