Kòlekcjô fòtografków Paula

Dôjta lëdze bôczënk! Jesta zewsządka pòdzéróny. Wiôldżi Bracyna pilëje na Waju z satelitów, kamérów w krómach, w roboce, a radarowëch kastków stojącëch kòle szaséch.
Co sztót doznôwôł sã ò tim Pauel, chtërnémù brifka donôszôł rozmajité fòtografczi.
Ną razą zôs dostôł jedną òd szandarów. Biédôk nawetka nie pamiãtôł dze a czedë ti mù jã zrobilë. Pech chcôł, że chwaca jã w swòje paje jegò slëbnô:
– Të dolemónie, të! – zdrzącë na òdjimk zaczã szkalowac jaż sã chëcz trzãsła. – Të bë sã chòc ùczosôł, jak autółã jedzesz! Wzérôj, wzérôj jaczi të jes tuwò szadi. Ni môsz të grzebiénia? A të twòje zadzëwòwóné slépia! Nó co të tak wzérôł? Cëż të, chłopie, z tim pôlcã robisz? Nie je cë sromòta jegò w knérã pchôc?! Czegò të tam bënë szukôł? Wejle, kòpalniã so zrobił. Taczi wstid! Kùliż to zôs mdze do płaceniô? Mariczënë bùksë jo – trzësta złotëch! Chtëż mô to płacëc? Zôs jô?
– Przestani, babò, bò ce jesz paralusz chwacy – Pauel próbòwôł wërwac ji fòtografkã.
– Dożdżë, dożdżë! A cëż to tu je? – białka przëzdrza sã na biôłą plamã kòle szoférë. – Czemùż òni mają tu wëcãté?
– Jô wiém? – chłop rëszëł remionama.
– Z kim të jachôł? Gôdôj mie tu zarô, co to za strôszô blërwa bëła, co? – slëbnô zaczã płakac. – Jo, jô to czëła, jô to wiedza, të zdrôdco, të.
– Przestani doch. Przecã to të jes. Wzérôj – Pauel pòkôzôł pôlcã na datã pòd òdjimkã. – Negò dnia më bëlë razã do Kartuz jachóné. Nie pamiãtôsz?
– Në kò pewno jo.
– Widzysz, jô jem niedowinny.
– Ale czemù òni mie wëcãlë?
– Jô wiém? Mòże sã ùrzaslë ti twòji krzëwi mùnie? – zasmiôł sã chłop.
Gwës ji nie bëło do smiéchù. Zacësnã pisc a z całi mòcë trzasła jemù w zãbë.
– To bëła slédnô fòtografka z tim twòjim ùsmiéchnãtim pëskã – zawrzeszcza a òstawiła slëbnégò leżącë.
– Jo, slédnô. Na nen rok móm ju kòlekcjã za 24 pąktë nazbiéróné – zajãczôł chłop wëplëwając z gãbë zãbë.

Norda, 14 maja 2010