W kartësczim pòwiôce je snôżô, wiôlgô, kaszëbskô wies. Wies zwie sã Sëlëczëno. Kòle ti wsë je wiôldżi las. W lese, jak to w lese wiele drzéwiãtów ë wiele zemi. A w ti zemi wiôlgô dzura. Krëjamnô dzura! Pòjawiła sã òb zymk nie wiedzec czedë ë jak. Pewno wa ò ni czëła, bò slédnym czasã wiele ò tim w gazétach bëło pisóné a w radio i telewizje pòwiôdóné.
Lëdze ò ji pòwstanim rozmajice rozprôwiają:
– Meteorit z nieba spôdł.
– Zaòstałô z wòjnë bómba wëbùchła.
– Amerikónie laser próbòwelë.
– Kòsmicë ją wëgrzebelë.
Kùli lëdzy tëli teoriów.
Chto mô prôwdã? Kòmùż wierzëc?
Niechtërny wierzą Władémù Sz., chtëren przësygô, że miôł to zjawiszcze widzóné. Pòsłëchôjta jegò òpòwiescë:
„Wczas reno jô szedł w las na grzëbë. Wa wiéta – to mùszi ò pòrénkù jic, bò pózni wszëtczé są wëzebróné. Jidã, jidã, jidã, òpòcuszkù so jidã, wtim midzë drzéwiãtama widã flot jidącégò zgrużdżonégò, czôrnégò chłopa. Nôprzód jô so mëslôł, że to jaczi amerikóńsczi turista w krza z bùksama nëkô. Ale czej jem sã jemù bëlno przëzdrzôł, tej dopiérze gò pòznôł – to béł pùrtk! Prôwdzëwi pùrtk z rogama, tëpą a kóńską szpérą. Gwës béł to nen diôbeł, co w Parchòwie sã chòwie.
Wërzasłi skrëł jem sã za krzã, zdrzã, nen bùksë scygnął… a jak nie pùrtnął. To dało ale grzëmòt! Taczi to béł głosny jib, że do dzysô lëchò na òba ùszë czëjã. A w nym môlu, dze òn pùrtnął, to wa wiéta, wiôlgô dzura je wërwónô. Mòżeta mie wierzëc, abò nié, ale jô prôwdzëwą prôwdã wama rzekł, bò jô to na gwësné òczë widzôł.”
Jô bë w ną historëją nawetka ùwierzëł, ale cos mie w ni nie pasëje. Co? Ną wëzgódkã wa sami mùszita rozrzeszac. Kòmù pierszémù sã ùdô, niech dó miã napisze (leno pò kaszëbskù!), to dostónie nôdgrodã. Aha, gwës mòji adresë wa nie znajeta. Në cëż, niech to mdze drëgô wëzgódka, jaką mùszita rozpëzglëc.
Norda, 4 czerwińca 2010