Kandidacë na prezydeńta RP wanożą pò Pòlsce. A za nima nëkają reportérzë rozmajitëch telewizjów z kamérama a mikrofónama. Kandidacë gôdają, rozprôwiają, przemôwiają, plestają, pleszczą, pò chrzebtach wëbòrców klepią, rãce scëskają, pëszno sã ùsmiéchają, cëda òbiecëją – a kamérë no wszëtkò rejestrëją.
Pòtemù w telewizórze mòżemë òbezdrzec so nëch kandidatów, jak bòhatérskò biôtkùją sã z wiôlgą wòdą stojącë na wałach, jak przechôdają sã midzë lëdzama na tôrgù kùpiając pietrëszkã, jak smieją sã do wëbòrców òbczas zéńdzeniów w miastach a na wsach, jak mòdlą sã w kòscołach, jak góralowie grają jima skòczné piesnie, jak pòcészają zajisconëch emeritów, jak òbiecëją młodima mieszkania, jak bierzą na rãce môłé dzecë, jak bawią sã z psama a kòtama, jak òdwiedzają lazaretë, jak rozdôwają autografë, jak pòdpisëją ksążczi, ëtd.
Prôwdac nie wszëtczi kandidacë pò równo są w telewizórze pòkazywóny. Doch mómë demòkracjã wiãc w najim kraju są równi, równiészi a nôrówniészi. Grëbé rëbë a mùtczi.
Dwùch, nëch nôrówniészich, je w zdrzélnikù nôwicy. Chòcbë w wieczórnëch Wiadomòscach mają conômni czile dobrëch minut. Dali za régą są pòkazywóny ti równiészi – dlô nich czasu je ju mni – leno czilenôsce sekùńd. Na samim kùńcu je na reszta, to są ti równi – òni mają le czile sekùńdów, abò ni ma jich wcale.
Żebë człowiek nie wiedzôł, to bë mëslôł, że kandidatów je blós sztërzech abò piãc. Jak demòkracjô to demòkracjô. Telewizjô rządzy. A chto rządzy pùblëczną telewizją? Më, pòdatnicë? Nié, më, szarô masa, baranë, òsłë, mómë blós płacëc abònameńt, a chcące niechcące òbzérac to, co nama serwùją.