Na plażi w Karwi scësk. Cało kòl cała, białka z Kelców kòle chłopa z Katowic, dzeckò z Pòznaniô kòle dzecuszka z Biôłégòstokù, warszawiôk kòle Szlązaka, pòznaniôk kòle krakòwiaka. Leżą zewsządka zjachóny letnicë grzejącë swòje bladé celëszcza. Kòżden chce miec jak nôlepszi plac, nôczëstszi piôsk, nôblëżi wòdë leżëc. Co sztócëk czëc je stãkanié, rikanié, wrzeszczenié a diôbłowanié. Plażowô wòjna òb lato wcyg warô.
– Tu je mój plac – wrzeszczi jeden warszawiôk na Szlązaka.
– Jaczi twój plac? Miôł të tu zarezerwòwóné? – nen rozlożił wiôldżi rãcznik a, mie nic, tobie nic, legł so na nie.
Za sztócëk dzecëska warszawiaka z zemstë sëpią na Szlązaka piôskã.
– A wa pùrtcë! – diôblëje nen tak głosno, że jaż na Hélu nen grzëmòt je czëc.
– Biôjta mie wek z ną balą – białeczka z Kùtna szkalëje na knôpów grającëch w plażówkã.
– Trzëmi pësk – zwrôcô ji ùwôgã mëma nëch młodëch. – Niech so dzecë pògrają.
Wedle wòdë jidze fòrsz pón cygnącë na tédrze wiôldżégò scyrza, jaczi co sztót łapã do górë pòdnôszô wòdë do mòrza doléwającë.
– Tu nie je wòlno z psama chòdzëc! – wrzeszczi na chłopa mëma môłégò dzecuszka.
– Kùszni të mie… – nen ji kùturalno òdpòwiôdô nawetka na niã nie zdrzącë.
Bëńlowie z Zakòpónégò leżący pòd duną pôlą cygaretë, cygną piwò a pòpisëją sã gôdką, chtërną na gwës nie je góralskô gwara.
– Jak wa tak mòżeta, tu są dzecë! – dwie ómczi z Wiôlgòpòlsczi ju ni mògłë na nich słëchac. – Mómë szandarów zawezwac, wa luntrusë, wa!
Bëńlowie wëcygnąlë do starëszków westrzédné pôlce, ale pewno strach przed szandarama mielë, bò depczącë pò pieglącëch sã całach, flot przenieslë sã blëżi wòdë.
– Wëłączë nen trzôsk! – riknął do młodégò dzéwùsa z Lublina starszi chłop z Tarnowa.
– Jak cë je za głosno, tej wez so pón, jo, nen aparat słëchòwi z ùszów wëcygni!
Chtos sã spëtô, a dze w nym trzôskù są Kaszëbi? Në kò dze? W robòce. Czej sã na plażowô wòjna skùńczi, tedë dopiérze òni w spòkòjnoscë so bëlno òdpòczną. Niech le ti wszëtcë letnicë wëjadą.
Norda, 23 lëpińca 2010 r.