Pëlckòwsczi brifka wjéżdżając swòją stôrą, skrzëpiącą kòzą na mòje pòdwórzé, jak òdzëwiałi wrzeszczôł:
– Sezón, sezón!
– Sezón? – kąsk ùrzasłi, wcygając flot bùksë, wëkùlduksôł jem sã z mòjégò dodomkù ùbëtkù, dze sedzącë rozmëslôł jem ò żëcym.
– Në kò sezón! Letnikòm mùsz je dac do wiédzë, że më tuwò na nich żdajemë! – brifka zeskòkł z kòła.
– Môsz prôwdã – jô mù przëswiôdczëł, chòc kąsk jô béł rozgòrzony na niegò, że mie rozmëszlanié przerwôł.
– A co je trzeba zrobic, żebë jich do nas przënãcëc? – brifka pòdniósł wiôldżi pôlc do górë, jakbë chcôł pòkazac skądka natchnienié zstąpiło na jegò szadą baniã: – Bëlną klëkã mùszimë do nich wësłac, to znaczi zôchãcbã, ale taką, cobë òni rôd do nas przëjachalë. Jô ju móm tak co przërëchtowóné. Przëczëtôsz?
Lëstowi pòdôł mie wëgniotłą kôrtkã.
– Le czëtôj głosno – pòprosył.
Tczëwôrtny letnicë!
Më Pëlckòwiôcë rôczimë Waju do naju. Pòjta, przëjedzta, przëlecta, przëpłëńta, jak a czim Wa chceta. Mòżeta piechti, kòłã, baną, aùtã, fligrã, bôtã.
– Widzysz jaczi mie bëlny rim wëszedł: waju-naju, chceta-bôtã – brifka bùszno pòdniósł głowã, wëpiął brzech, a jô nie zdrzącë na niegò czëtôł dali:
Ni mùszita nick sobą brac, bò më tu dlô Waju wszëtkò mómë, co Wama je nót. Wezta le co do òbleczeniô, jedzeniô, picô a płaceniô – resztã më ju mómë ë Wama rôd dómë.
– To znaczi sprzedómë – chłop mrëgnął òkã – ale tegò doch jô ni mógł napisac.
Wa sã pitôta dze to, nadzwëk pëszné a widzałé Pëlckòwò, je? Wszãdze a nigdze, dalek a czësto blëze, w centrum ë na zberkù swiata. Prosto tuwò je dojachac, bò prowadzą do naju drodżi z ti a tamti stronë, ale nôlepi, bò nôwëgòdni i nôchùdzy, jic ną stegną, jakô cygnie sã stamtądka do tądka. Na trzecy stronie kòżdi kôrtë, co Wa jã mòżeta w krómach kùpic, naju snôżi môl je biôłim tińtã nacéchòwóny.
Równak żlë Wa sã na kôrtach nie znajeta, to wiedno mòżeta lëst napisac, adresa je baro prostô: Pëlckòwò, sztëk za naszima wrëkama. Nasz brifka na gwës Waju lëst, dze je trzeba doniese.
– To ò mie – bùcha z mòjégò drëcha jaż w lëft bùchała.
Wa gwës sã pitôta cëż mòżeta kòl naju robic? Co Wa chceta a nie chceta. Co Wa mòżeta a ni mòżeta. Co Wa lubita a nie lubita. Wszëtkò a nick.
– Jô bë jesz napisôł jak Pëlckòwò wëzdrzi, a jaczi lëdze tu żëją. Mëszlã, że òni bë chcelë to wiedzec – pòradzëł jem.
– Jo, pò prôwdze tak co bë miôł dopisac – brifka wząn grifel a głosno mëszlącë, z jãzëkã wëlazłim z gãbë, skrobôł:
Nasze pùstczi to je wiesczé miasto leżącé w wiôldzim lese na pùstëni w górach kòle jezora na mòrsczim sztrądze. Wa mòże môta strach, że nie mdzeta nick rozmia, bò më pò swòjémù pleszczemë? Nie bòjita sã, jak Waju Berta kòrnusã pòczãstëje to më sã dorazu dogôdómë.
– Wejle, môsz wszëtkò w jednym! – geniusz lëstowégò béł prawie na pãknienim. – Móm do ce jesz prosbã. Joczke? Wezkôj to w jaczi cządnik wrzëcë, żebë swiat sã ò naju dowiedzôł a przëjachôł, jo?
Jak mie prosył tak jem zrobił, a Wa Tczëwôrtny Czëtińcowie, przepiszta abò skserëjta no wiadło a pòdôjta tima co chcą do najégò snôżégò, zataconégò na barabónach Pëlckòwa przëjachac.
Rôczimë serdeczno!
Pomerania, lëpińc-zélnik 2009