Debata

Do mòji zamiarzłi, zatacony w smiotach, przëstrojony w sniegòwi òbleczënk chatińczi, skrëti midzë chójką a brzózką na zberkù përdegóńsczégò Pëlckòwa, przëszedł brifka z lëstã. Chùtuszkò jem rozerwôł kùwertã czekawi, jaczé wiadło bënë ni sã tacy, le mój drëch nie dôł mie przeczëtac wòłającë:
– Ùczałô debata kòle naju mdze!
– Skądkaż të wiész? Czëtôł të lëst do mie?
– Jak mòżesz! – brifkã zrobił òbrażoną mùniã. – Jô dostôł taczi sóm, to wiém!
Nie słëchającë na niegò przëczëtôł jem, co w pismionie stojało:
Serdeczno rôczimë na debatã pt. „Swiąda Pëlckòwiôków wczerô ë dzysô”.
Dali bëłë témë dwùch referatów ë nôzwëska z wszëtczima nôùkòwima titlama ùczałëch:
Ò swiądze Pëlckòwiôków w XIX ë XX stalatim z pòzdrzatkù historika – profesór zwëkłi historicznëch nôùków Jón Klaperbaba.
Jakùż Pëlckòwiôcë widzą se w widze XXI stalatnëch badérowaniów – doktór habilitowóny socjologòwëch nôùków Tomôsz Mãczibania.
Na kùńcu rôczbë pòdóny béł czas i môl pòtkaniégò.
Zéńdzenié mdze we strzodã pò pôłnim w pëlckòwsczi remize.
– Ò! – wzdichnął jem zadzëwòwóny ni mògącë ùwierzëc. – Do najégò zataconégò na samim kùńcu swiata Pëlckòwa tak znóny profesorowie przëjadą? Ni ma nó co wzérac, mùszimë jic. Jidzesz téż?
– To sã rozmieje. Wiédzë nigdë za wiele – cziwnął głową brifka. – Jô so nawetka móm w głowie pëtaniô do profesorków przërëchtowóné.
Jo, jak ma sã dwaji ùgôdelë, tak ma sã na zéńdzenié wëbrelë… ë blós ma dwaji ny debatë òd pòczątkù do kùńca wësłëchelë. Leno wësłëchelë, bò nama, lëdkóm z pùstków, nie delë do głosu doprzińc …
Wstid a sromòta, ale nicht jinszi z Pëlckòwiôków nie przëszedł. Ò nié, wëbaczta mie łżã, na zôczątkù béł kòmeńdańt pòżarny strażë, chtëren nama zalã òtemkł. Pòtemù na sztót bëłë przëszłé białczi z Karna Pëlckòwsczich Gòspòdëniów. Ne, czedë zmërkałë, że to nie je prezentacjô cëdownëch szôtorów do mëcégò rutów, flot ze stółków wstałë a òpòcuszkù wëszłë.
Jô mëslôł, że chòc naszi szkólny przińdą. Ale dze! Gwës, ti banie mają ju dosc wiédzą nafùlowóné. A mòże mielë strach, że ti profesorowie mdą jejich egzaminowelë?
Nie bëło téż nikògò z Pëlckòwsczégò Zrzeszeniô. Brifka, chtëren lëdzy jak mało chto znaje, rzekł mie na ùchò:
– Żebë ti dwaji tuńcowelë, spiéwelë, grelë a do jedzeniô ë co mòcnészégò do picô sobą przëwiezlë, tej tuwò bë hùrma lëdzy bëła.
Tak le ma dwaji sedzelë ë słëchalë jak jeden czëtô, co mô do pòwiedzeniô, a pòtemù drëdżi. Zarôzka jak nen drëdżi skùńcził ti sã wzãlë za ùczałą kôrbiónkã midzë sobą.
– Nié, nié, wasto profesorze, wë ni môce prôwdë, bò to je tak a tak!
– Ale nié, wasto doktorze, przecã, to tak nie je, jak wë gôdôce!
Ma z brifką sã czëła, jak na tenisowim meczu wzérającë, jak ti dwaji mądroszkòwie wëmienialë sã słowama. Bez to z ti debatë ma nôbarżi zapamiãtelë nen ból szëjnëch krãgów.
Czej profesorowie mielë ju sã chwacëc przëlôzł kòmeńdańt straże a zwòniącë kluczama, zawòłôł:
– Kùńc debatë, tatk je dzywny, biôjta lëdze dodóm!

Pomerania, stëcznik 2010