Sëwé szpòrtë z Przëjôcela (15)

– Jak długò ten ùczeń robił ù Was?
– Jô sądzã, trzë abò sztërë miesące.
– Òn doch rzekł, że òn béł ù Was trzë lata.
– To je richtich, ale Wë sã pitelë, jak długò òn robił.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 8, 1937 r.

***

Mô prôwdã
Ùpiti chłop stoji na drodze ë trzimô sã ò drzewò. Jedze aùto. Chłop gôdô sóm do sebie:
– Të bestialsczé aùta! Jak jima nawet 10 litrów w łep wleje, to jadą jak głupé. A człowiek pò jednym litrze z môla sã rëszëc ni mòże.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 11, 1937 r.

***

Môłô Grétka bëła niepòsłësznô i ùpiartô. Babka jã pòùczô i gôdô:
– Môłé dzecë ni mùszą bëc ùpiarté. Të doch wiész, że wilk zeżarł „Czerzwiony kapturk”, jak òn béł niepòsłëszny.
– Jo, jo – rzekł Grétka – to je prôwda. Ale wilk téż zażarł babkã.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 13, 1937 r.

Sëwé szpòrtë z Przëjôcela (14)

Mô prôwdã

Ks. probòszcz jedny parafi szedł na szpacér i spòtkôł môłé dzéwczã, chtërné niosło w kòszikù zbónk i tasczi. Probòszcz sã pitôł:
– A skądże ty powracasz?
– Z pòla. Jô zaniosła òjcóm pòdwieczórk.
– Ojcom? Nanu, ile ojców ty masz?
– Sztërich.
– Jaż sztërich? Jak to możliwe?
– Pierszi, to Bóg Òjcec w niebie, drëdżi, to ks. probòszcz jakò òjcec duchòwni, trzecy, to òjcec chrzestny, a czwiôrti, to prôwdzëwi òjc.

***

Ù adwòkata

– Adwòkat: Czego pan sobie życzy?
Gbùr: Panie adwòkace, mój sąsôd mie òbrazył a jô mùszã jegò zaskarżëc.
– Adwòkat: W jaki sposób òbraził Was?
– Gbùr: Òn rzekł „żebë cë wszëtczé diôblë wzãlë”.
– Adwòkat: Ale to nie jest żadna obraza. Diabli Was zresztą nie wzięli.
– Gbùr: Co, to nie je òbraza? Nu dobrze, to niech téż pana adwòkata wszëtczé diôblë wezną.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 4, 1936 r.

Sëwé szpòrtë z Przëjôcela (13)

– Pawełkù, nie biegôj tak chùtkò, të ùpadniesz a to ce bądze bòlało!
– Czej jô nie biegóm chùtkò, tej to mie bądze bòlało jesz wicy: tatk biegô za mną z czijã!

***

– Przë taczim deszczu Wë stojice przed chëczama? Biôjce doch bënë!
– Mòja białka spiéwô, a czej òna to robi, tej jô wiedno stôwóm przed chëczama, abë lëdze nie mëslelë, że ma sã bijema.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 24, 1929 r.

Sëwé szpòrtë z Przëjôcela (12)

– To mie je barzo żôl, że jô Wóm ni mògã zapłacëc ten miesąc, co jô Wóm jem winien.
– To samò Wë ju rzeklë òd szesc miesący.
– Widzyce! Na mie Wë sã mòżece spùszczac, jô wiedno dotrzëmùjã słowa!

***

– Kòżdi złoti z mòjégò majątkù je zarobiony rzetelnie.
– Przez kògò?

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 22, 1929 r.

***

– Jak stôré je to dzeckò?
– Sztërë miesące.
– Jô to Wasze nômłodszé?

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 23, 1929 r.

Sëwé szpòrtë z Przëjôcela (11)

Gòsc w karczmie:
– Panie karczmarzu, szklónka, co Wë przënieslë, je doch barzo zezolonô.
Karczmôrz:
– Ale panie, ju sztërzej panowie pilë dzys z ni a nicht nic nie rzekł.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 16, 1929 r.

***

Pani:
– Czemùż të nie przëniosła gãsë z targù, jak jô cë rzekła?
Dzéwka:
– Na targù nie bëła ani niżódnô gãs.
Pani:
– Na drëdżi rôz jô pùdã sama, tedë tam bądze gwësno jedna.

***

Grëbô dôka bëła na mòrzu, a òkrãt mùsził bieżëc dëcht pòmału. Stôrô panna przëstąpiła do kaptenë a sã pitała, czemù ten òkrãt bieżi tak pòmału.
– To dlô dôczi – òdpòwiedzôł kaptena.
– Ale më mòżemë doch widzec të gwiôzdë.
– Gwësno – òdrzekł kaptena – jednak tam më nie chcemë bieżëc.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 21, 1929 r.

Sëwé szpòrtë z Przëjôcela (10)

Ksądz:
– Nie pij tak wiele, Antónie, të doch wiész, że gòrzôłka je nieprzëjacelã lëdzy, a të jã miłujesz tak barzo!
Antón:
– Ale, Jegòmòsculkù, Wë doch sóm rzeklë, że mómë miłowac swòjich nieprzëjacół.

***

Szewc do ùcznia:
– Terôz të sã wëùcził, Walãti, a że to je takô móda, jô nie bądã òdtąd do cebie mówił „të”, le „Wë”. Òdtąd të nie brëkùjesz wicy pùcowac mòje skòrznie, to Wë mùszice robic.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 15, 1929 r.

***

Doktór:
– Wasza chòrosc nie je niebezpiecznô, Wë jã môce pò òjcu.
Chòri:
– Tej pòslëce rechningã mòjémù tatkòwi.

***

Knôp:
– Tatkù, mie sã sniło, że të mie kùpił nową mùcã.
Tatk:
– Czej të mdzesz grzéczni, tej të jã mòżesz òtrzëmac.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 16, 1929 r.

Sëwé szpòrtë z Przëjôcela (9)

Pón miôł dwùch paróbków. Rôz pò pôłniu òn jich ni mógł nalezc a zaczął wrzeszczec:
– Janie! Janie!
Pò chwilce wëszedł Jón ze stodołë a pón gò sã pitôł:
– Cëż të robił tam w stodole?
– Ach, panie – òdpòwiedzôł Jón – jô spôł.
Tedë pón znôwù zaczął wrzeszczec:
– Môrcënie! Môrcënie!
Pò jaczim czasu przëszedł Môrcën a pón gò sã pitôł:
– Cëż të tam robił, Môrcënie?
– Ach, panie – òdpòwiedzôł Môrcën – jô pòmógł Janowi.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 9, 1929 r.

***

Pani doktórka pòtkała Hankã, co ù ni służëła jakò dzéwka, czedë doktór jesz żił, a sã ji pitała:
– Në, Hankò, dzeż të jes terôz?
– Ju òd rokù jô móm chłopa, pani.
– A co òn je?
– Kòminiarczëk.
– Kòminiarczëk? Ni mògła të dostac lepszégò chłopa?
– Jô mëszlã, pani doktórka, że je lepi miec za chłopa żëwégò kòminiarczëka jak ùmarłégò doktora.

***

Zdrzë le tegò chłopa! Czedë òn przëszedł do nas, òn le miôł pòdzarté bùksë, a terôz òn mô wiele tësący.
– A cëż òn robi z tëma tësącama pòdzartëch bùks?

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 13, 1929 r.

Sëwé szpòrtë z Przëjôcela (8)

Môłi Môrcën wëbił rutã w òknie a ùcekôł. Chłop, temù co chëcze nôleżałë, biegôł za nim a gò chwacył.
– Të niegrzéczny knôpie – wrzeszczôł – të mie wëbił rutã! Nie wiész të, że të jã mùszisz zapłacëc?
Gwësno – rzekł Môrcën – jô le chcôł chùtkò biegac dodóm, abë halac pieniądze.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 5, 1929 r.

***

W pewnym kraju miôł ten, co bë zretôł ùtonionégò òd smiercë, dostac dzesãc talarów nôdgrodë.
Rôz wpôdł môłi knôp w rzékã, przechòdzący chłop wskòcził chùtkò a gò wëcygnął z wòdë. Tedë òn sã meldowôł ò òbiecóną nôdgrodã. Ale amt pisôł nazôd, że nôdgroda bë mù ni mia bëc wëpłaconô, bò knôp nie béł ùtoniony. Òprócz tegò dostôł chłop drëdżé pismo òd amtu a w tim stojało, żebë òn mùszôł zapłacëc talôr sztrôfë, bò bëło zakôzóné w rzéce, w chtërną wskòcził, sã kãpac.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 6, 1929 r.

***

Knôp béł niegrzéczny a tatk gò wëbił dichtich. Tedë òn rzekł:
– Terô rzeczë mie, knôpie, zó co të dostôł bicé!
Knôp òdpòwiedzôł płaczącë:
– Ale to je barzo lëchò! Nôprzód Wë mie bilë, co wnet krew leca, a terôz Wë nie wiéce, czemù Wë mie tak bilë!

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 7, 1929 r.

Sëwé szpòrtë z Przëjôcela (7)

– Czemù nasz nowi doktór tak biegô?
– Òn mô przińc do chòrégò a mô strach, żebë ten nie ùzdrowiôł, nim òn przińdze.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 18, 1928 r.

***

Jeden pón szedł na jachtã a trafił knôpa, co krowë pasł. Òn gò sã pitôł:
– Knôpie, nie widzôł të tu tegò zajca biegającë?
– Jo – òdrzekł knôp.
– A czedë to bëło?
– To bëło łoni przed żniwama.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 3, 1929 r.

***

– Wierzë mie, to dô psów, co są mądrzészé jak jich panowie.
– Jô wiém, jô sóm móm taczégò.

***

– Jô dostôł za centner wãgli trzë miesące wiãzeniô.
– Wãgle pòdrożałë. Łoni jô dostôł za centner le dwa miesące.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 4, 1929 r.

Sëwé szpòrtë z Przëjôcela (6)

Sãdzy:
– Wë jesce zaskarżony, że Wë bilë swiôdkòwi za ùchò.
Zaskarżony:
– To nie je prôwda. Jô mù nic nie zrobił.
Swiôdk:
– To je łża! Òn mie dôł dichtich zôùsznicã.
Zaskarżony:
Bãdzë cëchò! Abò jô cë dóm jesz jednã a ta bãdze mòcniészô jak pierszô.

***

Tatk wëbił swégò sëna dichtich. Tedë rzekł knôp do matczi:
– To je barzo lëchi człowiek! Ni mògła të sã òżenic z lepszim chłopã?

***

– Czemù të pòłożił temù psu szpégel w miskã?
– Czedë jô mù dôł gnôt, tej òn mësli, że òn dostôł dwa.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 17, 1928 r.

Ne starnë ùżëwôją kùszków (an. cookies). Przezérając je bez zjinaczi ùstôwù przezérnika dôwôsz zgòdã do jich spamiãtëwaniô.