Mô prôwdã
Ks. probòszcz jedny parafi szedł na szpacér i spòtkôł môłé dzéwczã, chtërné niosło w kòszikù zbónk i tasczi. Probòszcz sã pitôł:
– A skądże ty powracasz?
– Z pòla. Jô zaniosła òjcóm pòdwieczórk.
– Ojcom? Nanu, ile ojców ty masz?
– Sztërich.
– Jaż sztërich? Jak to możliwe?
– Pierszi, to Bóg Òjcec w niebie, drëdżi, to ks. probòszcz jakò òjcec duchòwni, trzecy, to òjcec chrzestny, a czwiôrti, to prôwdzëwi òjc.
***
Ù adwòkata
– Adwòkat: Czego pan sobie życzy?
– Gbùr: Panie adwòkace, mój sąsôd mie òbrazył a jô mùszã jegò zaskarżëc.
– Adwòkat: W jaki sposób òbraził Was?
– Gbùr: Òn rzekł „żebë cë wszëtczé diôblë wzãlë”.
– Adwòkat: Ale to nie jest żadna obraza. Diabli Was zresztą nie wzięli.
– Gbùr: Co, to nie je òbraza? Nu dobrze, to niech téż pana adwòkata wszëtczé diôblë wezną.
Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 4, 1936 r.