Sëwé szpòrtë z Przëjôcela (3)

Strëch:
– Proszã, abë pón mie dôł chòc sztëczk chleba, jô móm wiôldżi głód.
Pón:
– Ale czej të môsz taczi głód, czemùż të nie robisz?
Strëch:
– Czej bë jô robił, tej bë jô le dostôł wicy głodu.

***

Gòsc:
– Cëż Wë mëslice, panie? Wë mie doch pisalë, że jizbë we Waszim hòtelu kòsztëją trzë i piãc złotëch, a terôz Wë żądôce òsem.
Hòtelësta:
– A co? Trzë i piãc, to je doch òsem!

***

Knôp z miasta widzôł na wsë pierszi rôz, jak gbùrka doji krowã. Tej òn wrzeszczôł:
– Mëmkò, tamta białka mùszi bëc barzo głupô, czemù òna nie wëcygnãła tropczi, tedë bë doch przeszło wiele wicy mléka.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 12, 1928 r.

Ne starnë ùżëwôją kùszków (an. cookies). Przezérając je bez zjinaczi ùstôwù przezérnika dôwôsz zgòdã do jich spamiãtëwaniô.