Strëch:
– Proszã, abë pón mie dôł chòc sztëczk chleba, jô móm wiôldżi głód.
Pón:
– Ale czej të môsz taczi głód, czemùż të nie robisz?
Strëch:
– Czej bë jô robił, tej bë jô le dostôł wicy głodu.
***
Gòsc:
– Cëż Wë mëslice, panie? Wë mie doch pisalë, że jizbë we Waszim hòtelu kòsztëją trzë i piãc złotëch, a terôz Wë żądôce òsem.
Hòtelësta:
– A co? Trzë i piãc, to je doch òsem!
***
Knôp z miasta widzôł na wsë pierszi rôz, jak gbùrka doji krowã. Tej òn wrzeszczôł:
– Mëmkò, tamta białka mùszi bëc barzo głupô, czemù òna nie wëcygnãła tropczi, tedë bë doch przeszło wiele wicy mléka.
Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 12, 1928 r.