Môłi Môrcën wëbił rutã w òknie a ùcekôł. Chłop, temù co chëcze nôleżałë, biegôł za nim a gò chwacył.
– Të niegrzéczny knôpie – wrzeszczôł – të mie wëbił rutã! Nie wiész të, że të jã mùszisz zapłacëc?
– Gwësno – rzekł Môrcën – jô le chcôł chùtkò biegac dodóm, abë halac pieniądze.
Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 5, 1929 r.
***
W pewnym kraju miôł ten, co bë zretôł ùtonionégò òd smiercë, dostac dzesãc talarów nôdgrodë.
Rôz wpôdł môłi knôp w rzékã, przechòdzący chłop wskòcził chùtkò a gò wëcygnął z wòdë. Tedë òn sã meldowôł ò òbiecóną nôdgrodã. Ale amt pisôł nazôd, że nôdgroda bë mù ni mia bëc wëpłaconô, bò knôp nie béł ùtoniony. Òprócz tegò dostôł chłop drëdżé pismo òd amtu a w tim stojało, żebë òn mùszôł zapłacëc talôr sztrôfë, bò bëło zakôzóné w rzéce, w chtërną wskòcził, sã kãpac.
Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 6, 1929 r.
***
Knôp béł niegrzéczny a tatk gò wëbił dichtich. Tedë òn rzekł:
– Terô rzeczë mie, knôpie, zó co të dostôł bicé!
Knôp òdpòwiedzôł płaczącë:
– Ale to je barzo lëchò! Nôprzód Wë mie bilë, co wnet krew leca, a terôz Wë nie wiéce, czemù Wë mie tak bilë!
Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 7, 1929 r.