Sëwé szpòrtë z Przëjôcela (8)

Môłi Môrcën wëbił rutã w òknie a ùcekôł. Chłop, temù co chëcze nôleżałë, biegôł za nim a gò chwacył.
– Të niegrzéczny knôpie – wrzeszczôł – të mie wëbił rutã! Nie wiész të, że të jã mùszisz zapłacëc?
Gwësno – rzekł Môrcën – jô le chcôł chùtkò biegac dodóm, abë halac pieniądze.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 5, 1929 r.

***

W pewnym kraju miôł ten, co bë zretôł ùtonionégò òd smiercë, dostac dzesãc talarów nôdgrodë.
Rôz wpôdł môłi knôp w rzékã, przechòdzący chłop wskòcził chùtkò a gò wëcygnął z wòdë. Tedë òn sã meldowôł ò òbiecóną nôdgrodã. Ale amt pisôł nazôd, że nôdgroda bë mù ni mia bëc wëpłaconô, bò knôp nie béł ùtoniony. Òprócz tegò dostôł chłop drëdżé pismo òd amtu a w tim stojało, żebë òn mùszôł zapłacëc talôr sztrôfë, bò bëło zakôzóné w rzéce, w chtërną wskòcził, sã kãpac.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 6, 1929 r.

***

Knôp béł niegrzéczny a tatk gò wëbił dichtich. Tedë òn rzekł:
– Terô rzeczë mie, knôpie, zó co të dostôł bicé!
Knôp òdpòwiedzôł płaczącë:
– Ale to je barzo lëchò! Nôprzód Wë mie bilë, co wnet krew leca, a terôz Wë nie wiéce, czemù Wë mie tak bilë!

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 7, 1929 r.

Ne starnë ùżëwôją kùszków (an. cookies). Przezérając je bez zjinaczi ùstôwù przezérnika dôwôsz zgòdã do jich spamiãtëwaniô.