Sëwé szpòrtë z Przëjôcela (9)

Pón miôł dwùch paróbków. Rôz pò pôłniu òn jich ni mógł nalezc a zaczął wrzeszczec:
– Janie! Janie!
Pò chwilce wëszedł Jón ze stodołë a pón gò sã pitôł:
– Cëż të robił tam w stodole?
– Ach, panie – òdpòwiedzôł Jón – jô spôł.
Tedë pón znôwù zaczął wrzeszczec:
– Môrcënie! Môrcënie!
Pò jaczim czasu przëszedł Môrcën a pón gò sã pitôł:
– Cëż të tam robił, Môrcënie?
– Ach, panie – òdpòwiedzôł Môrcën – jô pòmógł Janowi.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 9, 1929 r.

***

Pani doktórka pòtkała Hankã, co ù ni służëła jakò dzéwka, czedë doktór jesz żił, a sã ji pitała:
– Në, Hankò, dzeż të jes terôz?
– Ju òd rokù jô móm chłopa, pani.
– A co òn je?
– Kòminiarczëk.
– Kòminiarczëk? Ni mògła të dostac lepszégò chłopa?
– Jô mëszlã, pani doktórka, że je lepi miec za chłopa żëwégò kòminiarczëka jak ùmarłégò doktora.

***

Zdrzë le tegò chłopa! Czedë òn przëszedł do nas, òn le miôł pòdzarté bùksë, a terôz òn mô wiele tësący.
– A cëż òn robi z tëma tësącama pòdzartëch bùks?

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 13, 1929 r.

Ne starnë ùżëwôją kùszków (an. cookies). Przezérając je bez zjinaczi ùstôwù przezérnika dôwôsz zgòdã do jich spamiãtëwaniô.