Tag: kawał kaszubski

Gòsc w karczmie:
– Panie karczmarzu, szklónka, co Wë przënieslë, je doch barzo zezolonô.
Karczmôrz:
– Ale panie, ju sztërzej panowie pilë dzys z ni a nicht nic nie rzekł.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 16, 1929 r.

***

Pani:
– Czemùż të nie przëniosła gãsë z targù, jak jô cë rzekła?
Dzéwka:
– Na targù nie bëła ani niżódnô gãs.
Pani:
– Na drëdżi rôz jô pùdã sama, tedë tam bądze gwësno jedna.

***

Grëbô dôka bëła na mòrzu, a òkrãt mùsził bieżëc dëcht pòmału. Stôrô panna przëstąpiła do kaptenë a sã pitała, czemù ten òkrãt bieżi tak pòmału.
– To dlô dôczi – òdpòwiedzôł kaptena.
– Ale më mòżemë doch widzec të gwiôzdë.
– Gwësno – òdrzekł kaptena – jednak tam më nie chcemë bieżëc.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 21, 1929 r.

Ksądz:
– Nie pij tak wiele, Antónie, të doch wiész, że gòrzôłka je nieprzëjacelã lëdzy, a të jã miłujesz tak barzo!
Antón:
– Ale, Jegòmòsculkù, Wë doch sóm rzeklë, że mómë miłowac swòjich nieprzëjacół.

***

Szewc do ùcznia:
– Terôz të sã wëùcził, Walãti, a że to je takô móda, jô nie bądã òdtąd do cebie mówił „të”, le „Wë”. Òdtąd të nie brëkùjesz wicy pùcowac mòje skòrznie, to Wë mùszice robic.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 15, 1929 r.

***

Doktór:
– Wasza chòrosc nie je niebezpiecznô, Wë jã môce pò òjcu.
Chòri:
– Tej pòslëce rechningã mòjémù tatkòwi.

***

Knôp:
– Tatkù, mie sã sniło, że të mie kùpił nową mùcã.
Tatk:
– Czej të mdzesz grzéczni, tej të jã mòżesz òtrzëmac.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 16, 1929 r.

Pón miôł dwùch paróbków. Rôz pò pôłniu òn jich ni mógł nalezc a zaczął wrzeszczec:
– Janie! Janie!
Pò chwilce wëszedł Jón ze stodołë a pón gò sã pitôł:
– Cëż të robił tam w stodole?
– Ach, panie – òdpòwiedzôł Jón – jô spôł.
Tedë pón znôwù zaczął wrzeszczec:
– Môrcënie! Môrcënie!
Pò jaczim czasu przëszedł Môrcën a pón gò sã pitôł:
– Cëż të tam robił, Môrcënie?
– Ach, panie – òdpòwiedzôł Môrcën – jô pòmógł Janowi.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 9, 1929 r.

***

Pani doktórka pòtkała Hankã, co ù ni służëła jakò dzéwka, czedë doktór jesz żił, a sã ji pitała:
– Në, Hankò, dzeż të jes terôz?
– Ju òd rokù jô móm chłopa, pani.
– A co òn je?
– Kòminiarczëk.
– Kòminiarczëk? Ni mògła të dostac lepszégò chłopa?
– Jô mëszlã, pani doktórka, że je lepi miec za chłopa żëwégò kòminiarczëka jak ùmarłégò doktora.

***

– Zdrzë le tegò chłopa! Czedë òn przëszedł do nas, òn le miôł pòdzarté bùksë, a terôz òn mô wiele tësący.
– A cëż òn robi z tëma tësącama pòdzartëch bùks?

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 13, 1929 r.

Môłi Môrcën wëbił rutã w òknie a ùcekôł. Chłop, temù co chëcze nôleżałë, biegôł za nim a gò chwacył.
– Të niegrzéczny knôpie – wrzeszczôł – të mie wëbił rutã! Nie wiész të, że të jã mùszisz zapłacëc?
– Gwësno – rzekł Môrcën – jô le chcôł chùtkò biegac dodóm, abë halac pieniądze.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 5, 1929 r.

***

W pewnym kraju miôł ten, co bë zretôł ùtonionégò òd smiercë, dostac dzesãc talarów nôdgrodë.
Rôz wpôdł môłi knôp w rzékã, przechòdzący chłop wskòcził chùtkò a gò wëcygnął z wòdë. Tedë òn sã meldowôł ò òbiecóną nôdgrodã. Ale amt pisôł nazôd, że nôdgroda bë mù ni mia bëc wëpłaconô, bò knôp nie béł ùtoniony. Òprócz tegò dostôł chłop drëdżé pismo òd amtu a w tim stojało, żebë òn mùszôł zapłacëc talôr sztrôfë, bò bëło zakôzóné w rzéce, w chtërną wskòcził, sã kãpac.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 6, 1929 r.

***

Knôp béł niegrzéczny a tatk gò wëbił dichtich. Tedë òn rzekł:
– Terô rzeczë mie, knôpie, zó co të dostôł bicé!
Knôp òdpòwiedzôł płaczącë:
– Ale to je barzo lëchò! Nôprzód Wë mie bilë, co wnet krew leca, a terôz Wë nie wiéce, czemù Wë mie tak bilë!

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 7, 1929 r.

– Czemù nasz nowi doktór tak biegô?
– Òn mô przińc do chòrégò a mô strach, żebë ten nie ùzdrowiôł, nim òn przińdze.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 18, 1928 r.

***

Jeden pón szedł na jachtã a trafił knôpa, co krowë pasł. Òn gò sã pitôł:
– Knôpie, nie widzôł të tu tegò zajca biegającë?
– Jo – òdrzekł knôp.
– A czedë to bëło?
– To bëło łoni przed żniwama.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 3, 1929 r.

***

– Wierzë mie, to dô psów, co są mądrzészé jak jich panowie.
– Jô wiém, jô sóm móm taczégò.

***

– Jô dostôł za centner wãgli trzë miesące wiãzeniô.
– Wãgle pòdrożałë. Łoni jô dostôł za centner le dwa miesące.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 4, 1929 r.

Tatk òbsztrôfòwôł swégò sëna kijã a rzekł:
– Wierzë mie, knôpie, to mie bòli wicy niż cebie, czedë jô ce mùszã òbsztrôfòwac.
Syn òdpòwiedzôł płaczącë:
– Ale nié na tim samim môlu jak mie!

***

Cotka:
– Terôz të mùszisz legnąc w łóżkò, Pawle. Zdrzë le, jô jem wiele starszô niż të a chòdzã wiedno z kùrama spac.
Paweł:
– Ale, cotkò, jakùż të mòżesz wëlezc na grzãdã?

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 15, 1928 r.

– Nen pón mie òbrazył, òn rzekł do mie, że jô jem stôrim glëpiszã.
– Të mù mùszisz przebaczëc, bò òn je gwësno slepi. Jinaczi òn bë widzôł, że të jes dopiérze trzëdzesce lat stôri.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 10, 1928 r.

***

Szkólny:
– Czedë matka ce pòsélô do kramarza, abë halac mãdel jôj, a jaja kòsztëją pò 10 groszi, jak wiele pieniądzy òna cë mùszi dac, Józefie?
– Jaja kòsztëją pò 20 groszi.
– Dobrze, niech òne kòsztëją pò 20 groszi. Jak wiele mùszi matka cë dac, abë zapłacëc mãdel jôj?
– Matka mie nie pòsélô pò jaja, bò më mómë sami kùrë.

***

– Jak stôri je twój stark?
– To jô nie wiém, më gò mómë ju barzo długò.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 11, 1928 r.