Pón jachôł przez wies i zatrzimôł, abë sã pëtac knôpa ò drogã do miasta. Knôp to nie wiedzôł a pón jachôł dali. Pò jaczim czasu òn czuł, że co za nim wrzeszczało. Òn sã òbezdrzôł i widzôł białkã w tële biegającë i rãką cziwającë. Pón zatrzimôł i czekôł, jaż białka nadeszła. Òna sã pitała:
– Czë Wë jesce ten pón, co sã pitôł mégò sëna ò drogã?
– Jo, ten jô jem.
– Mój syn mie to pòwiedzôł, ale jô to téż nie wiém.
***
Piekôrz pòdarowôł kùch dzeckù, co z matką przëszło w jegò lôdã. Matka chcała, żebë dzeckò sã pòdzãkòwało, a rzekła do niegò:
– Jakùż të rzeczesz?
– Jesz jeden! – rzekło dzeckò.
***
Pierszi knôp:
– Jô wiém, ò chtërny gòdzënie jô sã narodzył.
Drëdżi knôp:
– A czedë to bëło?
Pierszi knôp:
– Ò trzecy w nocë.
Drëdżi knôp:
– To je łża, ò ti gòdzënie twòja matka spi!
Pierszi knôp:
– To je prôwda, ale jô jã zbùdzył a rzekł do ni, że jô chcã bëc ùrodzony.
***
Tatk:
– Szkólni mie pòwiedzôł, że të jes tim nôzgniélszim w szkòle.
Syn:
– Nié, tatkù, tim nôzgniélszim je szkólni, bò czej më piszemë, tej òn sedzy przë tim a nic nie robi.
***
– Mój pies sã starzeje.
– Jakùż?
– Òn ju nie wëje wicy, czej mòja białka spiéwô.
Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 14, 1928 r.