Tag: szport

Môłi Antk:
– Tatkù, co to je wizyta ë wizytacjô?
Tatk:
– Widzysz synkù, to je tak: Czej më jidzemë do cotczi na gòscënã, to je wizyta. A czej cotka przińdze do nas na gòscënã, tej to je wizytacjô.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 2, 1938 r.

***

Jinspektór rewidëje szkòłã ë pitô sã môłégò Antka:
– Pòwiédz mie, mój synkù, wiele je jeden i jeden?
Antk nie wié ë stoji sztël. Szkólny stoji slôdë za jinspektorã ë pòkazëje Antkòwi dwa pôlce. Antk wòłô:
– Panie jinspektorze, pón szkólny chce jic ruten!

***

– Tak ten dóm mô 50 tësący złotëch kòsztowac. Dobrze. Ale dze je chléw?
– Jaczi chléw?
– Dlô òsła, co ten dóm kùpi.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 3, 1938 r.

– Mój nawòżeni widzy mie sã barzo dobrze, blós jegò òczë są trochã môłé.
– Na, òżeni le sã nôprzód, tej të ùzdrzisz jak jegò òczë sã wiôldżé zrobią.

***

Rekrucë przë wòjskù ùczą sã strzélac, ale lëchò trafią. Szarżant przëstąpił do jednégò rekruta, wzął mù karabin z rãczi, cylowôł, wëstrzélił ë téż nie trafił. Òn rzekł:
– Zdrzë le, tak të strzélôsz! Rozmiejesz të?
Ladëje jesz rôz, cylëje ë strzélô zôs fërbi!
– Zdrzë le, tak strzélô twój kamrôt!
Trzecy rôz szarżant miôł szczescé, bò trafił.
– Widzysz, tak żôłnérz mùszi strzelac! – rzekł òn sztolc ë szedł precz.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 1, 1938 r.

***

Gbùr do hańdlôrza:
– Ten kóń, co jô wczerô òd was kùpił, dzys reno zdechł.
Handlôrz:
– Na, to je dzywno. Ù mie òn tak co nie robił.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 2, 1938 r.

Kùszarsczi jedze na mòtocyklu. Na drodze ùderził w bómã ë skaleczony leżi w rowie.
Przëjachôł aùto, szofer wëskòcził ë pitô sã:
– Jachalë Wë dzys pierszi rôz na mòtocyklu?
– Nié, òstatny rôz.

***

– Nasz sąsôd wiedno chòrëje na gripã.
– A nie wié òn, że wódka je nôlepszé lekarstwò na to?
– To òn wié barzo dobrze. Temù òn téż wiedno je chòri na gripã.

***

Pisôrz:
– Proszã pana direktora ò pòdwiższenié mòji pensji, bò jô sã wczora òżenił.
Direktór:
– Za nieszczeslëwé wëpôdczi nasza fabrika nie òdpòwiôdô.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 21, 1937 r.

– Pòżeczë mie proszã 20 złotëch.
– Ale të doch môsz taczi piãkny pierscéń na pôlcu. Sprzedôj gò ë môsz pieniądze.
– To jô ni mògã zrobic, bò pierscéń je pamiątką pò matce.
– Jô téż ni mògã, bò mòje pieniądze są pamiątką pò òjcu.

***

Władk:
– Doktór zakôzôł mòji białce gòtowac.
Wacek:
– Je òna chòrô?
Władek:
– Òna nié, ale jô.

***

Môłô Frania chwôli sã przed Agatą:
– Mòją matkã malowôł wiôldżi malôrz.
Na to Agata òdpòwiôdô:
– To nie je nic. Mòja matka tegò nie pòtrzebùje, bò ùmieje sama sã malowac.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 20, 1937 r.

Antk przëszedł eleganckò ùbróni do karczmë. Jegò kòledze pitalë sã:
– Na nu, Antk, cëż sã stało, że të so tak wëstrojił?
– Jô zarobił 100 złotëch.
– W jaczi spòsób?
– Jô sã z jednim bògatim panã wiatowôł, że przez 8 dni nie mdã jôdł a przez 8 nocy nie mdã spôł.
– Ë w jaczi spòsób të wëgrôł?
– Barzo letkò, bò jô spôł we dniu ë jôdł w nocë.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 18, 1937 r.

***

Sãdza do swiôdka:
– Wë widzelë, jak òskarżony ë jegò białka sã bilë? Jaczé wrażenié Wë mielë?
Swiôdk:
– Że sã nigdë na swiece nie òżeniã, Panie sãdzo.

***

Tatk:
– Të lorbase, dożdżele, jô ce naùczã mòją córkã kùszkac.
Kawaler:
– To nie je pòtrzebné, bò Wasza córka mie ju to naùczëła.

***

– Jes të z Aną zarãczony?
– Nié.
– Ë czemùż nié?
– Jô sã z nią òżenił.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 19, 1937 r.

Môłô Grétka:
– Cotkò, zamknijce chùtkò òczë!
– Do czegò, mòje dzeckò?
– No, tatk rzekł, że kùpi sobie nowi dom, czej cotka òczë zamknie.

***

W sądze:
– Czë òskarżony béł ju czedë kôróny?
– Jo, ale to ju je 15 lat.
– Ë òd tegò czasu?
– Ani jeden rôz.
– To ładnie. A co òskarżony robił w tëch 15 latach?
– Jô sedzôł we wiãzeniu.

***

Nowòżeni do môłégò brata swòji brutczi:
– No, Władkù, co të pòwiész na to, że cë zabierzã twòją sostrã?
Władek:
– Chwała Bògù!

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 17, 1937 r.

Białka w nocë:
– Tatkù òbùdzë sã. Tu je mësz w jizbie.
Chłop:
– Dôj mie pòkù. Jô doch nie jem kòt!

***

Sãdza do swiôdka:
– Ti dwaji chłopi bilë sã w karczmie stółkama. Ni mòglë Wë przë tim co zrobic?
Swiôdk:
– Jô téż chcôł, ale tã nie bëło wicy stółków.

***

Szkólni:
– Zdrzëta tu na landkôrtã! To je Wisła ë tu òna płinie w mòrze. Dze je ale zródło?
Agùst rozmëslôł długò ë rzekł:
– Na drëdżim kùńcu, panie szkólni!

***

Nawòżeni do brutczi:
– Jem jô téż pò prôwdze ten pierszi, chtërnégò të w remionach trzimôsz?
Brutka:
– Ale jo! Wa chłopi wszëtcë wiedno to samò pitôta.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 15, 1937 r.

Całô klasa w szkòle dała so fòtografòwac. Szkólni rozdzelô òbrôzczi i gôdô do knôpów:
– Jak wa sã mdzeta ceszëła, czej wa mdzeta wiôldżi. Czej wa pò pôrã latach ten òbrôzk òbezdrzeta, to wa rzeczeta:
– Zdrzëta le, to je Jan, ten je ju méstrã. Tu je Leòn, ten je ju gbùrã. Tu je Aùgùst, ten je ju żeniałi. Tu je…
Antk sã mòcno meldëje.
– No, Antk, co të chcesz?
– Tu je szkólni, ten ju ùmarł.

***

Nawòżeni, chtëren òd swòji brutczi pôrã mil dalek mieszkôł, w dniu swégò wiesela przëszedł za pòzdze na banhòf. Òd strachù pòsłôł do brutczi depeszã:
„Nie òżeni sã rëchli, jaż jô przińdã”.

***

– Nasz sąsôd to je fałszëwi człowiek!
– Jak to?
– No, w przeszłi tidzéń dôł zawòłac rechcanwalta ë zrobił testament, ale jesz nie ùmarł.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 14, 1937 r.

– Jak długò ten ùczeń robił ù Was?
– Jô sądzã, trzë abò sztërë miesące.
– Òn doch rzekł, że òn béł ù Was trzë lata.
– To je richtich, ale Wë sã pitelë, jak długò òn robił.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 8, 1937 r.

***

Mô prôwdã
Ùpiti chłop stoji na drodze ë trzimô sã ò drzewò. Jedze aùto. Chłop gôdô sóm do sebie:
– Të bestialsczé aùta! Jak jima nawet 10 litrów w łep wleje, to jadą jak głupé. A człowiek pò jednym litrze z môla sã rëszëc ni mòże.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 11, 1937 r.

***

Môłô Grétka bëła niepòsłësznô i ùpiartô. Babka jã pòùczô i gôdô:
– Môłé dzecë ni mùszą bëc ùpiarté. Të doch wiész, że wilk zeżarł „Czerzwiony kapturk”, jak òn béł niepòsłëszny.
– Jo, jo – rzekł Grétka – to je prôwda. Ale wilk téż zażarł babkã.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 13, 1937 r.

Mô prôwdã

Ks. probòszcz jedny parafi szedł na szpacér i spòtkôł môłé dzéwczã, chtërné niosło w kòszikù zbónk i tasczi. Probòszcz sã pitôł:
– A skądże ty powracasz?
– Z pòla. Jô zaniosła òjcóm pòdwieczórk.
– Ojcom? Nanu, ile ojców ty masz?
– Sztërich.
– Jaż sztërich? Jak to możliwe?
– Pierszi, to Bóg Òjcec w niebie, drëdżi, to ks. probòszcz jakò òjcec duchòwni, trzecy, to òjcec chrzestny, a czwiôrti, to prôwdzëwi òjc.

***

Ù adwòkata

– Adwòkat: Czego pan sobie życzy?
– Gbùr: Panie adwòkace, mój sąsôd mie òbrazył a jô mùszã jegò zaskarżëc.
– Adwòkat: W jaki sposób òbraził Was?
– Gbùr: Òn rzekł „żebë cë wszëtczé diôblë wzãlë”.
– Adwòkat: Ale to nie jest żadna obraza. Diabli Was zresztą nie wzięli.
– Gbùr: Co, to nie je òbraza? Nu dobrze, to niech téż pana adwòkata wszëtczé diôblë wezną.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 4, 1936 r.