Sëwé szpòrtë z Przëjôcela (4)

Pón jachôł przez wies i zatrzimôł, abë sã pëtac knôpa ò drogã do miasta. Knôp to nie wiedzôł a pón jachôł dali. Pò jaczim czasu òn czuł, że co za nim wrzeszczało. Òn sã òbezdrzôł i widzôł białkã w tële biegającë i rãką cziwającë. Pón zatrzimôł i czekôł, jaż białka nadeszła. Òna sã pitała:
– Czë Wë jesce ten pón, co sã pitôł mégò sëna ò drogã?
– Jo, ten jô jem.
– Mój syn mie to pòwiedzôł, ale jô to téż nie wiém.

***

Piekôrz pòdarowôł kùch dzeckù, co z matką przëszło w jegò lôdã. Matka chcała, żebë dzeckò sã pòdzãkòwało, a rzekła do niegò:
– Jakùż të rzeczesz?
– Jesz jeden! – rzekło dzeckò.

***

Pierszi knôp:
– Jô wiém, ò chtërny gòdzënie jô sã narodzył.
Drëdżi knôp:
– A czedë to bëło?
Pierszi knôp:
– Ò trzecy w nocë.
Drëdżi knôp:
– To je łża, ò ti gòdzënie twòja matka spi!
Pierszi knôp:
– To je prôwda, ale jô jã zbùdzył a rzekł do ni, że jô chcã bëc ùrodzony.

***

Tatk:
Szkólni mie pòwiedzôł, że të jes tim nôzgniélszim w szkòle.
Syn:
– Nié, tatkù, tim nôzgniélszim je szkólni, bò czej më piszemë, tej òn sedzy przë tim a nic nie robi.

***

– Mój pies sã starzeje.
– Jakùż?
– Òn ju nie wëje wicy, czej mòja białka spiéwô.

Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 14, 1928 r.

Ne starnë ùżëwôją kùszków (an. cookies). Przezérając je bez zjinaczi ùstôwù przezérnika dôwôsz zgòdã do jich spamiãtëwaniô.