Zdrzącë na Arkónã
Dzejów Słowión swiôdka
W szëmie mòrsczich wiatrów
Bôłtu wałów trzôskù
Dze w prastôrëch bògów
Sedzbie zatacony
Zaklãtô je pamiãc
Stalatów minionëch
Ùczuł jem skamiałé
Przódków najich dëchë
Sënów swëch rodzonëch
Wòłającëch do se
Zdrzącë na Arkónã
Dzejów najich swiôdka
Czuł jem pùstonocné
Spiéwë ë mòdlëtwë
Pò pamiãcy sztrądze
Stąpôł jem z nôdzeją
Że nie przeńdã nigdë
Greńcë zabôczeniô…
Na wdôr naszińców: prof. Gerarda Labùdë, Jerzégò Dąbrowë-Januszewsczégò, Sztefana Fikùsa.
