Zdrzijta jak brëdno na naju planéce,
Dze bë nie wezdrzôł – tam leżą smiecë!
Niejedny rzeką: – To brëdzą krôsniãta,
A razã z nima ne z piekła diôblãta.
Jô Wama pòwiém: – Tak je na swiece:
To nóm sã nie chce wërzucëc na smiece
Papiórka pò bómkù, plastikòwi bùdle…
Kò to je za drãdżé! Kò to je za trudné!
Ni ma co gadac – to nama sã nie chce,
Sprzątac wkół sebie, na wsë czë w miesce.
Kò më do tegò jesmë za zgniéłi,
Bë sã za smiecã do zemi schilëc.
Ze zemi pòdniesc papiórczi a bùdle
Je to tak drãgò? Je to tak trudno?
Czej sami mdzemë wkół sebie sprzątelë
Mdzemë na czësti planéce doch żëlë.