Róman Drzéżdżón | Roman Drzeżdzon
kawały
Tatk òbsztrôfòwôł swégò sëna kijã a rzekł:
– Wierzë mie, knôpie, to mie bòli wicy niż cebie, czedë jô ce mùszã òbsztrôfòwac.
Syn òdpòwiedzôł płaczącë:
– Ale nié na tim samim môlu jak mie!
***
Cotka:
– Terôz të mùszisz legnąc w łóżkò, Pawle. Zdrzë le, jô jem wiele starszô niż të a chòdzã wiedno z kùrama spac.
Paweł:
– Ale, cotkò, jakùż të mòżesz wëlezc na grzãdã?
Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 15, 1928 r.
Pón jachôł przez wies i zatrzimôł, abë sã pëtac knôpa ò drogã do miasta. Knôp to nie wiedzôł a pón jachôł dali. Pò jaczim czasu òn czuł, że co za nim wrzeszczało. Òn sã òbezdrzôł i widzôł białkã w tële biegającë i rãką cziwającë. Pón zatrzimôł i czekôł, jaż białka nadeszła. Òna sã pitała:
– Czë Wë jesce ten pón, co sã pitôł mégò sëna ò drogã?
– Jo, ten jô jem.
– Mój syn mie to pòwiedzôł, ale jô to téż nie wiém.
***
Piekôrz pòdarowôł kùch dzeckù, co z matką przëszło w jegò lôdã. Matka chcała, żebë dzeckò sã pòdzãkòwało, a rzekła do niegò:
– Jakùż të rzeczesz?
– Jesz jeden! – rzekło dzeckò.
***
Pierszi knôp:
– Jô wiém, ò chtërny gòdzënie jô sã narodzył.
Drëdżi knôp:
– A czedë to bëło?
Pierszi knôp:
– Ò trzecy w nocë.
Drëdżi knôp:
– To je łża, ò ti gòdzënie twòja matka spi!
Pierszi knôp:
– To je prôwda, ale jô jã zbùdzył a rzekł do ni, że jô chcã bëc ùrodzony.
***
Tatk:
– Szkólni mie pòwiedzôł, że të jes tim nôzgniélszim w szkòle.
Syn:
– Nié, tatkù, tim nôzgniélszim je szkólni, bò czej më piszemë, tej òn sedzy przë tim a nic nie robi.
***
– Mój pies sã starzeje.
– Jakùż?
– Òn ju nie wëje wicy, czej mòja białka spiéwô.
Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 14, 1928 r.
Strëch:
– Proszã, abë pón mie dôł chòc sztëczk chleba, jô móm wiôldżi głód.
Pón:
– Ale czej të môsz taczi głód, czemùż të nie robisz?
Strëch:
– Czej bë jô robił, tej bë jô le dostôł wicy głodu.
***
Gòsc:
– Cëż Wë mëslice, panie? Wë mie doch pisalë, że jizbë we Waszim hòtelu kòsztëją trzë i piãc złotëch, a terôz Wë żądôce òsem.
Hòtelësta:
– A co? Trzë i piãc, to je doch òsem!
***
Knôp z miasta widzôł na wsë pierszi rôz, jak gbùrka doji krowã. Tej òn wrzeszczôł:
– Mëmkò, tamta białka mùszi bëc barzo głupô, czemù òna nie wëcygnãła tropczi, tedë bë doch przeszło wiele wicy mléka.
Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 12, 1928 r.
– Nen pón mie òbrazył, òn rzekł do mie, że jô jem stôrim glëpiszã.
– Të mù mùszisz przebaczëc, bò òn je gwësno slepi. Jinaczi òn bë widzôł, że të jes dopiérze trzëdzesce lat stôri.
Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 10, 1928 r.
***
Szkólny:
– Czedë matka ce pòsélô do kramarza, abë halac mãdel jôj, a jaja kòsztëją pò 10 groszi, jak wiele pieniądzy òna cë mùszi dac, Józefie?
– Jaja kòsztëją pò 20 groszi.
– Dobrze, niech òne kòsztëją pò 20 groszi. Jak wiele mùszi matka cë dac, abë zapłacëc mãdel jôj?
– Matka mie nie pòsélô pò jaja, bò më mómë sami kùrë.
***
– Jak stôri je twój stark?
– To jô nie wiém, më gò mómë ju barzo długò.
Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 11, 1928 r.
– Kùpice tegò kònia, panie. Czedë Wë gò zaprzëżecë ò piąti a pòjedzece, tej Wë bądzece ò òsmi w Kartuzach.
– Ale panie, czemùż jô móm bëc ò ósmi w Kartuzach?
***
– Wë pijece za wiele kòrnusu, to Wóm bãdze szkòdzëło.
– Nié, panie, to nie je tak zle. Jô pijã kòrnusu ju òd dwadzestégò lata a jem terôz sédmëdzesąt lat stôri.
– Ale czej bë Wë nie pilë, te bë Wë bëlë gwësno ju òsmëdzesąt lat stôri.
***
Szkólni:
– Czemùż krowa mô rodżi, Janie?
Jón:
– Żebë mój tatk mógł robic różczi.
Przyjaciel Ludu Kaszubskiego, nr 8, 1928 r.