Himn òdeszłëch

Hewò, taczi tekst so napisalo do slëchawiszcza “Pòd òkã Jastrë”, ùsadzonym na spòdlim pòwiescë Dareka Majkòwsczégò. Mùzyka: Tomôsz Perz, spiéwie: Michôł Bronk

Himn òdeszłëch

Wez mie, Jastro, do se
W bezpiekù prowadzë mie!
Ò Wastnô Widu!
Prowadzë mie w dôl
Ò Dôwającô Żëcé!
Wieczëstą redosc
na Twòjim klinie mie dôj

Remiã do merka za słabé
Rozëm klôr mëslów nie dôwô
Rëba nie szmakô jak przódë
Rëszëc tej czas je do Cebie

Wez mie, Jastro, do se
W bezpiekù prowadzë mie!
Ò Wastnô Widu!
Prowadzë mie w dôl
Ò Dôwającô Żëcé!
Wieczëstą redosc
na Twòjim klinie mie dôj

Runa w òksëpie wërëtô
Rôd z Tobą pòtkac sã mògã
Rôczisz mie Jastro do sebie
Rëgnąc z Arkónë czas w drogã

Wez mie, Jastro, do se
W bezpiekù prowadzë mie!
Ò Wastnô Widu!
Prowadzë mie w dôl
Ò Dôwającô Żëcé!
Wieczëstą redosc
na Twòjim klinie mie dôj

Rodny òstawic nót dodóm
Rozkòlib wałów pònôglô
Redosc wëpôłniô mie serce
Rozkòsz nalézã kòl Cebie

Wez mie, Jastro, do se
W bezpiekù prowadzë mie!
Ò Wastnô Widu!
Prowadzë mie w dôl
Ò Dôwającô Żëcé!
Wieczëstą redosc
na Twòjim klinie mie dôj

w bezpiekù – bezpiecznie; Wastnô Widu – Pani Światła; klin – łono; merk – tu: młot; klôr – jasnych; przódë – dawniej; òksëp – skała; rôd – rad, chętnie; rëgnąc – wyruszyć; nót – trzeba, należy; rozkòlib – rozkołysanie; wałë – fale

NAZNACZONY (4)

Z dworca w Świnoujściu szli piechotą. Studenci historii z Gdańska. Na tę wędrówkę każdy z nich wybrał się w innym celu. Nazywało się to podróżą badawczą. Nie musieli brać z sobą nikogo z kadry. To była ich inicjatywa. Była to dobra kompania, choć znali się tylko z uczelni. Tylko Amandus był ze swoją dziewczyną. Kawałek drogi trzeba było iść do Ahlbecku po niemieckiej stronie Uznamu. Plecaki im ciążyły, na szczęście byli już na miejscu. Teraz pociągiem do Stralsundu – Strzałowa. Przed nimi wyspa Rugia.
– „Përznã z bòkù òd flachù pòmòrskò-niemiecczich biôtków, sedzącë na niedoprzińdnym òstrowie, kaszëbsczi lud Rujanów, to je Ranów, trzimôł starżã nadmòrską Pòmòrsczi” – Amandus czytał swojej dziewczynie fragmenty z Aleksandra Majkowskiego. Siedzieli na starym rynku w Strzałowie i patrzyli na dziurawe dachy gotyckich kościołów przerobionych za czasów NRD na magazyny.
– A ten Majkòwsczi to „Historię Kaszubów” po kaszubsku napisał?
– Nie, to akurat po polsku.
– Tak mi się wydawało. To czemu to tłumaczysz?
– Bo chciałem w tym miejscu usłyszeć język kaszubski. Wiesz, że w średniowieczu to byłoby normalne. Przechodzilibyśmy obok kościoła Świętego Mikołaja, patrona rybaków i marynarzy, a wokoło rozbrzmiewałaby kaszubszczyzna.
– Gdzieś ty się tego naczytał?
– No naprawdę!
– Nie musisz szpanować tym swoim kaszubskim.

Continue reading “NAZNACZONY (4)”

Na wdôr naszińców

Zdrzącë na Arkónã
Dzejów Słowión swiôdka
W szëmie mòrsczich wiatrów
Bôłtu wałów trzôskù
Dze w prastôrëch bògów
Sedzbie zatacony
Zaklãtô je pamiãc
Stalatów minionëch
Ùczuł jem skamiałé
Przódków najich dëchë
Sënów swëch rodzonëch
Wòłającëch do se

Zdrzącë na Arkónã
Dzejów najich swiôdka
Czuł jem pùstonocné
Spiéwë ë mòdlëtwë
Pò pamiãcy sztrądze
Stąpôł jem z nôdzeją
Że nie przeńdã nigdë
Greńcë zabôczeniô…

Na wdôr naszińców: prof. Gerarda Labùdë, Jerzégò Dąbrowë-Januszewsczégò, Sztefana Fikùsa.

Ne starnë ùżëwôją kùszków (an. cookies). Przezérając je bez zjinaczi ùstôwù przezérnika dôwôsz zgòdã do jich spamiãtëwaniô.