Hewò kaszëbskô wersjô òpòwiescë ò Czerwòny Kapùzce zapisónô bez Friedricha Lorentza w Rekòwie (bëtowsczi kréz).
Zdrój: Teksty pomorskie, z. 2, Kraków 1914, s. 545. Pòmòrsczé Tekstë jidze nalezc m.in. na starnach cyfrowi bibloteczi POLONA abò PÒMÒRSCZI BIBLOTECZI CYFROWI
Dlô naszi wëgòdë pòdôwajã wersjã w dzysdniowim pisënkù:
To bëło jedno dobré dzéwczã, to szło rôz do swòji starëszczi, òna bëła chòrô. To dzéwczã miało kùch i wino. Temù dzéwczëcu przëszedł wilk na przódk i rzekł:
– Dobri dzéń, rotkepszen, dze të jidzesz?
– Jô jidã do mòji starëszczi, jô niesã kùch i wina, bò òna je chòrô.
Ten wilk sã pitô:
– Dze òna mieszkô?
To dzéwczã rzekło:
– Ù tëch trzech bùczków.
Ten wilk biegôł naprzódk i szedł do ti starëszczi. Jak dzéwczã przëszło, ten wilk miôł starëszkã zeżarté i miôł so òblokłé te ruchna ti starëszczi i spôł w łóżkù. To dzéwczã rzekło:
– Starëszkò, jédz!
Tej ten wilk wstôl i jôdł. Tej to dzéwczã rzekło:
– Starëszkò, jaczé wiôldżé òczë wë môce?
Ten wilk rzekł:
– Co jô cebie lepi widzec mògã.
Tej òno rzekło:
– Starëszkò, jaczés wiôldżé ùszë wë môce?
Ten wilk rzekł:
– Tak jô ce mògã lepi czëc.
– Starëszkò, jaczi wiôldżi pësk wë môce?
– Na to, że jô cebie lepi żgrzéc mògã.
– Starëszkò, jaczés wiôldżé rãce wë môce?
– Na to, że jô cebie lepi ùłapic mògã.
I ten wilk zeżarł to dzéwczã. Tej òn so nazôd pòłożił i spôł.
Jeden lesny szedł nimò bùdinka i czuł to chrapienié. Tej òn szedł w tã jizbã i sã pitô:
– Chto tu chrapi?
Tej nicht nie gôdôł. Ten lesny wezdrzôł w łóżkò i ùstrzelił tegò wilka. A tej òn rozerżnął temù wilkòwi kôłdun. Tej wëlazła starëszka i to dzéwczã.
Opowiadała 13-letnia dziewczyna, uczennica szkoły ludowej w Rekowie [powiat bytowski, parafia niezabyszewska]
Në i pò pòlskù:
To było jedno dobre dziewczę, to szło raz do swojej staruszki, ona była chora. To dziewczę miało ciasto i wino. Temu dziewczęciu wyszedł na przód wilk i rzekł: „Dobry dzień, Czerwony Kapturku, gdzie ty idziesz?”. „Ja idę do mojej staruszki, ja niosę jej ciasto i wino, bo ona jest chora”. Ten wilk się pyta: „Gdzie ona mieszka?”. To dziewczę rzekło: „U tych trzech buczków”. Ten wilk biegł na przód i szedł do tej staruszki. Jak to dziewczę przyszło, ten wilk miał staruszkę zeżartą i miał obleczoną tę koszulę tej staruszki i spał w łóżku. To dziewczę rzekło: „Staruszko, jedz!”. Ten wilk wstał i jadł. To to dziewczę rzekło: „Staruszko, jakie wielkie oczy wy macie?”. Ten wilk rzekł: „Co ja lepiej widzieć cię mogę”. To ono rzekło: „Staruszko, jakie wielki nos wy macie”. „Tak ja cię mogę lepiej czuć”. „Staruszko, jaki wielki pysk wy macie?”. „Na to, że je ciebie lepiej zgryźć mogę”. „Staruszko, jakie wielkie ręce wy macie?”. „Na to, że ja ciebie lepiej łapać mogę”. I ten wilk zeżarł to dziewczę. To on się nazad położył i spał. Jeden leśny szedł niedaleko budynku i czuł to chrapanie. To on szedł w tę izbę i się pytał: „Kto tu chrapie?”. Lecz nikt nie gadał. Ten leśny wejrzał w łóżko i ustrzelił tego wilka. A to on rozerżnął temu wilkowi kałdun (brzuch). To wylazła staruszka i to dziewczę.