Pewno niejedny mògą bëc zadzëwòwóny, że dopiérze dzysô, w niedzelã a nié tzw. Sëti Czwiôrtk, dôwajã òdjimk z pùrclama, ale tak pò prôwdze to dopiérze dzysô zaczinają sã kaszëbsczé ZÔPÙSTË. W nym cządze òd niedzele do wtórkù przed Pòpielną Strzodą, bëlë jadlé pùrcle, plińce a wiele miãsa – W zôpùstë mùszi bëc miãso, bò chto w zôpùstë nie je miãsa, tegò mëdżi òb lato zjedzą.
Jak pòdôwô ks. B. Zëchta (Słowôrz, t. VI, s. 185) „Chłopi kaszubscy spędzają zapusty szczególnie na zabawach tanecznych, które miały niegdyś za cel wywołać urodzaj, szczególnie lnu i zboża”. Zôpùstny tuńc, zdrowiô kùńc – pòwiôdô przëslowié. Òsoblëwi bél tuńc na dobri len – bialczi wësok skôkalë, abë jim len wësok ùrós. Zëchta pòdôwô téż (t. II, s. 353), że „magiczny taniec na dobry len wykonywany [był] zwykle przez starszą kobietę naokoło lnu lub z garścią lnu za pasem.”.
W XIX stalatim, w sobòtã przed zôpùstama, pòjôwiôl sã we wsach tzw. zôpùstny kóń (Zëchta, t. II, s. 199), nierôz w towarzëstwie jinszich maszkarów – miedwiédza, kòzla a bòcóna, jaczi „porywał dziobem placki ze spiżarni” (Zëchta, t. VI, s. 185).
Króm nëch zwëków ks. Zëchta wspòminô jesz ò rëbôkach, jaczi w pòniedzôlk a wtórk mielë tzw. zesziwinë – ùroczësté szëcé niewòdu na losose.
Hewò, nadzwëk smaczné plińce, pieklé bez mòjã starkã Dankã, nié le w zôpùstë: