Jidą Jastra (Jastrë, Wiôlgônoc). Môta Wa ju dëgówczi naszëkòwóné? Pierwòszno to bëła robòta młodëch knôpów, jaczi w Jastrowi Pòniedzôłk szlë w chëczë, dze bëłë młodé, pëszné brutczi a za farwòwóné jaja czë kùcha dëgòwelë je jałówcã abò brzózkama. W trzecy dzéń Jastrów, we wtórk, dzéwczãta dëgòwałë knôpów. Ks. Sëchta òpisëje téż taczi zwëk: żle brutce ùdało sã wëpùszczëc z chléwa swinie na pòdwórzé, tej wszëtczégò dëgòwaniô bëło kùńc. (Sy, t. I, s. 193-195)
W Starzënie dëgòwało sã brzózkama, jaczé mùszôł przërëchtowac ju dobrëch pôrã dniów przed Jastrama. Zerwóné wkłôdało sã do wãbòrka abò wazonu z wòdą a stôwiało w cepłim môlu, nôlepi kòl piécka, żebë fejn zeloné sã rozwiłë. W mòjëch dzecnëch latach (70. i 80. lata XX stalata) dëgòwanim zajimałë sã dzecë. Wczas reno (5-6 gòdzëna) sã wstôwało, nôprzód dostôwalë wdëgòwóné mëma z tatkã, óma i ópa a tedë szło sã do cotków a wùjów. Za bëlné dëgòwanié ti dôwalë co miodnégò abò płacëlë dëtkama – kò mógł kòl tegò nawetkã dobrze zarobic. Dëgówkama biło sã pò szpérach – nié za mòcno, nié za letkò. Dzysdnia chòdzą dëgòwnicë pò chëczach, le czãsto òkróm dëgòwaniô leją téż wòdã. Bicé rózgama nie bëło leno znóné na Kaszëbach, ale téż chòcbë na Mazurach i Warmie.
W Jastrowi Pòniedzôłk przëchôdôł téż zajc do dzecy, jaczi przënôszôł do rëchli ùszëkòwónëch gniôzd rozmajité miodné darënczi. Zajc béł wiedno biédniészi jak Gwiôzdór, pewno temù na Jastrë tak sã nie żdało jak na Gòdë. Gniôzda bëłë schòwóné w ògrodze, kòmòrze czë szaùrze.
Czej pamiãtôta, jak kòl Waju wëzdrzałë Jastrë, òsoblëwie dëgòwanié abò zajc, tej dôjta znac.

Fragment opowiadania Hurenamle kaszubskie “Deguse”:

Continue reading “Znajeta tak co: Dëgùsë”