Przódë, przódë lat, lata lateczné temù nazôd, w môłim Pùckù, nad sztrądã Pùcczi Plëtë leżącym, żił mądri człowiek zwóny Brzëchôłkã.
Niechtërny pòwiôdają, że w jegò żëłach płënã krew pradôwnëch mieszkańców kaszëbsczi zemi – stolemów – stwòrzeniów wikszich òd nôwikszich chójków w lese rosnącëch, a mòcnészich òd nômòcnészich strongmenów.
Brzëchôłk nijak za stolema nie szlachòwôł. Gwës Nënka Roda mùsza co w jegò genach napsocëc, że ne miast w górã mù dac rosc, ną wszëtką stolemnosc w brzëch sczerowałë.
Mùszita wiedzec, że bãbel òn cë miôł ju òd ùrodzeniô wiôldżi. Tatk, czej gò pierszi rôz ùzdrzôł, głosno zawòłôł:
– Ten cë mô ale brzëch! Temù niech sã Brzëchôcz zwié.
– Taczé miono do malisa nijak nie słëchô – nie zgòdza sã mëma, a pieszczotlëwie z miłotą do dzecuszka zagôda: – Brzëchôłkù mój kòchóny.
Nen tak pëszné miono czëjącë sã zasmiôł a kùlululu zrobił. Z mëmczi klina sã skùlnął òd pòdłodżi sã òdbił a bez òkno na rénk wëlecôł. Tam pò flastrze redostno smiejącë sã skôkôł, a bùwcë mëszlącë, że to bala zaczãlë sã nim zabawiac.
Brzëchôłk flot, zdrów rosnął. Lëdze zdrzącë na niegò z zadzëwòwanim wòłalë:
– Brzëchôłkù, Brzëchôłkù, co môsz w rozëmkù?!
Òn tak co czëjącë, z gãbë òbgrëzłi do nédżi gnôt wëcygôł, a jima òdpòwiôdôł:
– Jô wiém, tëli co zjém.
A że zjesc ë wëpic rozmiôł wiele, chcącë niechcącë mùszôł bëc baro mądri. Gwësno temù Pùcónie, czedë z knôpiczich lat wërósł, na bùrméstra gò wëbrelë.
Brzëchôłk rządzył dłudżé lata mądrze a sprawiedlëwie, a swòją wiesołą a szpòrtowną nôtërą wszëtczich pùcanów zarażôł. Rôd lubił sã smiôc, a smiôł sã tak głosno, że jaż w miesce òkna dërëżałë (dobrze, że wtenczas bëłë òne ze swińsczich pãcherzów zrobioné, bò bë ze szibama nie nastarcził), a kùlôł sã, trzëmiącë rãkama za trzãsący brzëch, pò pùcczim rénkù, dzurë we flastrze robiącë.
Ne dzurë, pamiątczi pò legeńdarnym bùrméstru Brzëchôłkù, wa jesz terô mòżeta so w Pùckù òbezdrzec. Le nie wpadnijta w jaką, bò bez drôbczi nie bãdzeta w sztãdze z ni wëlezc!
Norda, 2 lëpińca 2010 r.